«علیاکبر رجایی»، استاد دانشگاه و از مدیران سابق سازمان محیطزیست از مسولیت اجتماعی شرکت های صنعتی برای حفظ محیط زیست ایران می گوید
آب و درخت و زمین، همه برای ایران
تغییرات اقلیمی و بحرانهای زیستمحیطی حالا دیگر از کلید واژه هایی است که نه فقط ایران بلکه کل جهان با آن دست به گریبان شده و حالا نیز این سؤال به طور جدی مطرح است که آیا صنایع ما به اندازه کافی به نقش خود در حفظ و بهبود محیط زیست توجه میکنند؟
به گزارش طلانیوز: در حالی که درختکاری و حفظ فضای سبز از اساسیترین اقدامات برای کاهش اثرات مخرب صنعتیسازی و کمک به پایداری محیط زیست به شمار میرود، متأسفانه بسیاری از واحدها و شهرکهای صنعتی، بهرغم الزام قانونی به اختصاص حداقل ۱۰ درصد از فضای کاری خود به درختکاری، همچنان از این مسئولیت سر باز میزنند.
این بیتوجهی، نه تنها نقض یک قانون ساده است، بلکه خیانتی آشکار به سلامت عمومی، آینده نسلهای بعدی، و سرمایههای طبیعی کشور محسوب میشود.
درختکاری در شهرکهای صنعتی باید به عنوان یک وظیفه اخلاقی، اجتماعی و حتی اقتصادی برای صنایع تلقی شود.
بیتوجهی به این مساله، تنها به تشدید بحرانهای زیستمحیطی منجر نخواهد شد، بلکه اعتبار و مسئولیتپذیری اجتماعی این صنایع را نیز زیر سؤال میبرد.
این بدان معناست که صنایع از تعهدات قانونی خود در قبال محیط زیست شانه خالی میکنند، نه تنها به سلامت جامعه خیانت میکنند، بلکه در آینده با پیامدهای اقتصادی و اجتماعی جبرانناپذیری مواجه خواهند شد.
اما در این میان هم چنان سوالی باقی میماند که آیا زمان آن نرسیده که مسئولان و جامعه مدنی به طور جدیتر خواستار پاسخگویی صنایع کشور باشند؟
ضمانت اجرایی، ناتوان در عمل
این البته در حالی است که در برخی مناطق صنعتی، واحدهای کوچک و متوسط بسیاری فعالیت میکنند، و این واحدها هزینههای اولیه درختکاری و نگهداری فضای سبز بهعنوان یکی از موانع توسعه خود می دانند و این در حالی است که عدم اجرای این الزامات میتواند منجر به هزینههای سنگین زیستمحیطی و اجتماعی در بلندمدت شود.
«علیاکبر رجایی»، استاد دانشگاه و از مدیران سابق سازمان محیطزیست اما درباره عدم تمکین صنایع از قانون درختکاری میگوید: «درختکاری در مناطق صنعتی نه تنها یک الزام قانونی است، بلکه به عنوان بخشی از مسئولیتهای اجتماعی صنایع نیز محسوب میشود. با این حال، عدم اجرای کامل این الزام در برخی واحدهای صنعتی ممکن است به چند عامل مرتبط باشد. نخست، دریافت پروانه بهرهبرداری باید از سوی سازمان محیطزیست تأیید شود، که گاه این سازمان در انجام وظایف نظارتی خود اهمال میکند. همچنین، بسیاری از صنایع به درستی تفاوت میان فضای سبز و درختکاری را درک نمیکنند و به جای درخت، به کاشت چمن اکتفا میکنند که به تنهایی بهبود پایداری محیطزیستی را تضمین نمیکند. این مسأله به ضعف در فرهنگسازی و آموزش درباره اهمیت واقعی درختکاری برمیگردد که در بین مدیران صنعتی جدی گرفته نمیشود.»
ارسال دیدگاه