در تقویم صنعت ایران، تابستان ۱۴۰۴ را باید با خودکار قرمز نوشت. نه فقط به خاطر گرمای هوا، بلکه بهخاطر حرارتی دیگر؛ حرارت فشارهایی که از هر سو، بر شانههای صنایع فولادی سنگینی میکرد. خاموشیهای پیاپی، محدودیتهای سیاستگذاران و لغو معافیت ها و چشماندازهای مبهم صادرات؛ هر یک کافی بود تا یک شرکت بزرگ به زانو درآید. اما فولاد خوزستان به جای زانوزدن، ایستاد. اینکه چطور یک بنگاه صنعتی، در میانه اینهمه خاموشی و تنگنای سیاستی و لجستیکی، همچنان میتواند هم نیاز داخلی را تامین کند، هم بار صادرات را…