صنعت فولاد ایران با آغاز سال ۱۴۰۴، هنوز با فاصلهای ۲۰ میلیون تنی از هدفگذاری بزرگ خود برای تبدیلشدن به هفتمین تولیدکننده بزرگ فولاد جهان ایستاده است؛ فاصلهای که نهتنها ناشی از بحران انرژی و سیاستهای ارزی ناپایدار است، بلکه ریشه در سیاستگذاریهای مقطعی و غفلت از الزامات زیرساختی دارد.